Des Fruahjoahr
Des Fruahjoahr is a schöne Zeit, wonn stad d’Natur erwocht, de Bleame reckn d’Köpf in d’Höh, und d‘ Sunn vom Himme locht. De Vögl untahoitn si in olla Herrgottsfrüah, wos si dia so zeitig z’sogn homb, woaß insaoans jo nia! Vu Schmelzwossa rinnt vo de Berg, de Bache schwelln scho o(n), daß dia fein jo nit übagehn, ma hiatz nur hoffn ko! Oi Wiesn und da Woid san grean, de Keaschbam blüahn so schön, im Stoi de Küah gonz unruhig werdn, woin längst auf d‘ Woad scho gehn! Ums Hondumdrahn, so schnell...